Zima to trudny czas dla leśnej zwierzyny. Niskie temperatury i zalegająca pokrywa śnieżna powodują że każdy ruch powoduje duży wydatek energetyczny który niezwykle trudno jest zrekompensować trudno dostępnym zima pokarmem. Pomimo faktu, że jeleniowate zimą zmieniają swoją dietę na łatwiej dostępne pędy i korę drzew i krzewów dostęp do pokarmu jest bardzo trudny. Zmarznięty śnieg nie pozwala zjadać nawet mchów i porostów, jeszcze gorzej jest przy chwilowej odwilży. Zeskorupiała warstwa śniegu rani cewki – nogi zwierzyny.
Potrzeba dokarmiania wydaje się więc oczywista trzeba jednak wiedzieć, że niewłaściwie prowadzone dokarmianie może przynieść skutek odwrotny od zamierzonego dlatego działalność ta wymaga szczególnej troski i rozwagi.  
Wiedząc jednak, że zima to najtrudniejszy okres w życiu zwierząt a niskie temperatury, częste opady, silne wiatry powodują wychłodzenie organizmu co z kolei zwiększa zapotrzebowanie energetyczne każdego organizmu myśliwi i leśnicy spieszą leśnej zwierzynie z pomocą. Zwłaszcza, że zima to także okres w którym samice większości ssaków są w zaawansowanych ciążach,  a samce sarny – kozły, rozpoczynają nakładanie poroża co również skutkuje zwiększonym zapotrzebowaniem pokarmowym w tym także na mikro i makro elementy. Stąd wynika szczególna potrzeba rozsądnego i przemyślanego dokarmiania, które jest procesem złożonym, długotrwałym oraz kosztownym. Dokarmianie zwierzyny w tym czasie polega na systematycznym wykładaniu karmy, odsłaniania dostępu do roślin na poletkach i dostarczaniu soli mineralnych w postaci lizawek solnych. W okolicach paśników i miejscach regularnego przebywania zwierzyny spotkamy w tym czasie niecodzienne zwykle w lasach stosy marchwi, buraków, kiszonek różnego rodzaju oraz siana i ziaren zbóż.
Wszystko to po to aby kondycja zwierzyny – ozdoby polskich lasów, była jak najlepsza a najedzone zwierzęta nie powodowały dużych szkód w uprawach i młodnikach leśnych.


Tekst: D.Warzyński